Vanuit Puerto Ibanez zijn wij naar de grootste stad van de Carretera Austral gegaan; Coihaique. Op zich een leuk gezellig stadje, alleen het had geen campings. Daarom zijn we verder gaan kijken in de omgeving en kwamen uit op het nationaal park Rio Simpson. Er was kampeerplek voor mensen die overdag hun asado wilden houden en kampeerplek voor de simpele ziel (wij) die alleen maar wilde overnachten. Wij kregen de optie om onze tent in een soort blokhut op te zetten zodat we droog zouden staan (het regende weer eens). Ook kregen wij hout voor het stoken van een vuurtje om warm te blijven of te barbequen. Uiteindelijk hebben we onszelf uitgerookt, omdat de schoorsteen niet goed werkte. De volgende ochtend arriveerden de volgende asado-gasten met hun hele varkens en lammeren (reeds geslacht) die ze op de campingtafel gingen fileren. Tijd voor ons om te gaan.

Na een schitterende route door het koude regenwoud van Chili met zelfs een prachtige waterval verstopt tussen de bossen, werd onze volgende bestemming Puyuguapi. Dit dorpje was in 1935 gesticht door een paar Duitsers en de eerste nederzetting was nog steeds aanwezig. Verder waren er nog steeds veel Israëliërs aanwezig en de benzine was de duurste ooit in Chili. Daarna verder gestuiterd naar Villa Santa Lucia, waar wij tussentijds nog een lifter hebben meegenomen. Tijdens de rit zijn wij veel wijzer geworden over de omstandigheden in Israël. Villa Santa Lucia was een gehucht met wel 3 slaapplaatsen. Wij overnachten hier in een hospedaje en hadden hier het slechtste matras ooit. Een tweepersoonsbed (die volgens ons net zo groot was als de eenpersoonsbedden) met een matras in de vorm van een kom. Als je je wilde omdraaien viel je steeds terug in deze middelste kuil. Wij denken dat het matras uit de middeleeuwen kwam en nog nooit vervangen was, hetzelfde goldt voor de dekens die te kort waren.

De volgende ochtend wilden wij naar een gletsjer. Eenmaal daar aangekomen bleek de weg letterlijk overstroomd te zijn van al het regen. Wij hebben nog geprobeerd om met de auto hier doorheen te rijden, maar het bleek toch te diep te zijn. Dan maar door naar Futaleufu. Futaleufu was voor ons het laatste dorpje van de Carretera Austral. Dit dorpje ligt vlak bij de Argentijnse grens en is bekend om het raften en kayaken. Wij vonden hier een camping waar wij voor het eerst met onze tent in een doom konden slapen. Alleen wij, twee Argentijnen en het gezellige campinghulpje Cristobal sliepen op deze camping. Gedurende deze paar dagen hebben we veel gelachen en geleerd dat een witte vlag buiten een huis betekent dat er vers brood is en een rode vlag betekent dat er vlees aanwezig is. Enigste minpunt was de ijzige douche. De douche stond buiten in de natuur en de paar planken hout rondom konden de ijzige patagonisch wind niet tegenhouden. Daar knapt een mens van op.