In Cambodja begint het leven bij zonsopgang en om een uurtje of 6.00 is letterlijk iedereen wakker. Om uit Ban Lung weg te komen moesten we om 6.15 uur op het busstation zijn, die een paar kilometer uit het centrum lag. Daarvoor moesten we al om 5.15 uur opstaan en een moto (een mannetje met een scooter die je van A naar B rijd) vinden die ons naar het busstation zou brengen. Na even zoeken lukte dit en daar waren op het busstation, nu nog opzoek naar ontbijt. ´s Ochtends brood eten, daar doet men niet aan in Cambodja en daar zaten we om 6 uur ´s ochtends heerlijk aan de noodlesoep. Onze bus zou om 6.30 vertrekken, maar tegen 6.30 was onze bagage nog niet eens in de bus geladen. Hierdoor voelden we direct aan dat er iets mis was. Bleek de bus nu al kapot te zijn! Dat ze dat nu van te voren checken en er iets aan doen, zo werkt het niet in dit land. Pas om 6.30 uur start je de motor en dan merk je dat de bus het niet doet. En daarna ga je het reparen. We hebben tot 7.45 uur moeten wachten tot ze de bus weer aan de praat kregen en toen konden we eindelijk vertrekken.

Na 6 uur met de bus kwamen we aan in Kratie. Rondom Kratie kan je de met uitsterven bedreigde Irrawaddy dolfijn nog in levende lijve zien zwemmen in de Mekong rivier. Hier komen nog maar tussen de 64 en 75 van deze dieren voor en ze kunnen wel bijna 3 meter lang worden. Helaas sterven veel van deze dieren in vissersneten, maar wij hebben ze kunnen bewonderen. Daarvoor moesten we eerst vanuit Kratie met een tuktuk richting Kampi. Een tuktuk is per land of stad verschillend, in Cambodja gebruiken ze een scooter met daarachter een op een paardenkoets lijkend karretje. Onderweg stopten we bij een uitzichtspunt over de Mekong. Het uitzichtspunt bevond zich in een tempelcomplex, waar alleen monniken leefden. Zoals een goede monnik betaamt, bouw je de tempel zo hoog mogelijk met zo veel mogelijk traptreden. Na alle treden te zijn beklommen (en er was bijgeschreven hoeveel dat waren!), kwamen we aan op een uitzichtspunt, maar van het uitzicht was weinig te zien. Allemaal bomen blokten ons het uitzicht. Een waardeloze uitzichtspunt. Na 30 minuten in de tuktuk kwamen we aan bij een soort van aanlegpunt voor boten. We moesten een kaartje kopen en daarna bracht een bootje ons naar HET punt waar deze prachtige dieren zich bevonden. Vergeleken met de dolfijnen die we in Zuid-Amerika hebben gezien, waren de Irrawaddy dolfijnen erg schuw. Ze kwamen bijna niet boven water en we konden maar een paar glimpen opvangen. Maar de bootrit over de ongelofelijk brede Mekong en de ondergaande zon met de dolfijnen was geweldig om te zien. Daarna gingen we terug met de tuktuk naar Kratie en konden in het open wagentje tijdens de schemering veel vliegen en andere insecten eten en heerlijk stof happen. Cambodja is soms werkelijk één groot stofnest.

Vanuit Kratie zijn we met de bus richting de hoofdstad van het land gegaan, Phnom Penh. De net van een overstroming herstellende hoofdstad is een drukke, smerig uitziende stad met meer dan 1 miljoen inwoners. Veel stoepen om de wandelen zijn er niet en als ze er wel zijn, dan staat er een auto, scooter of etenskraampje op geparkeerd. Dat betekent dat je je recht als voetganger moet claimen en op de druk bereden straten moet gaan lopen, hopend dat niemand je aanrijd. In Phnom Penh hebben we ons verdiept in de geschiedenis van de Khmer Rouge ofwel Rode Khmer (jaren 70) met hun leider Pol Pot. Een vreselijke periode en de verhalen hierbij zijn bedroevend en niet te bevatten.

Als eerst zijn we naar het Tuol Sleng museum gegaan die zich midden in het centrum van Phnom Penh bevind. Vroeger was dit gebouw een school, maar in de tijd van Khmer Rouge werd deze school omgetoverd tot een martelgebouw/gevangenis, genaamd S21. Pol Pot wilde een staat maken die leefde van de akkerbouw (rijst) en iedereen moest boer worden. Mensen door het hele land werden gedwongen op het land te werken en tegenspraak werd niet geduld. Wie hier niet mee eens was of van wie Pol Pot dacht dat ze tegen hem zweerden, werd gevangen genomen in S21 of andere kampen. Ouderen en zelfs kinderen van een paar jaar oud werden gevangen genomen, want wie weet dat ze later tegen het regime zouden opkomen. Al deze onschuldige burgers werden onder erbarmelijke omstandigheden gevangen gehouden en gemarteld (soms tot de dood volgde). In totaal zijn er duizenden mensen gemarteld en vermoord in S21. Het meest lugubere van S21 is dat iedereen die hier binnen werd gebracht op de foto is gezet. Als je hier rondloop zie je alleen maar foto´s van de slachtoffers die je recht in het gezicht aankijken, een vreselijk gevoel krijg je hierbij.

Na dit museum zijn we naar de Killingfields van Choeung Ek gegaan. De naam zegt het al, op deze velden zijn meer dan 17 duizend mensen uit S21 koelbloedig vermoord. De mensen werden in het donker met vrachtwagens vanuit S21 vervoerd naar de killingfields. Kogels mochten niet verspilt worden want dat was zonde van het geld, dus werden ze doodgeknuppeld of de keel door gesneden met een mes of een palmboomtak (hier zitten scherpe randen en stekels aan). Alle lijken werden op een hoop gegooid en hierdoor ontstonden er vele massagraven. Gedurende deze taferelen werd er door een megafoon muziek gedraaid om de moordgeluiden te overstemmen, zodat de omgeving rondom de killingfields niets van de praktijken te weten zou komen. Ook werd er een chemische stof gebruikt om elke geur te verbloemen en ervoor te zorgen dat de mensen die nog niet geheel gedood waren alsnog zouden sterven.

Na de Pol Pot periode heeft men deze massagraven ontdekt en nu kun je hier als geïnteresseerde rondwandelen. Het is een hele vreemde omgeving om rond te lopen. Het lijkt op een soort park met alleen maar bomen, gras, vogeltjes die zingen en vlinders die ronddartelen. Een hele vredige plek op het eerste gezicht, maar eigenlijk een vreselijk plek. Vele botten en kledingstukken van de slachtoffers zijn teruggevonden, maar na elk regenseizoen komen er weer nieuwe botten boven water. Als je hier rondloop zie je soms ook botten of kledingstukken liggen, zelfs op het wandelpad! Wij vonden dit een hele bedroevende plaats om rond te lopen. Het alle ergste en meest frustrerende aan de hele Khmer Rouge periode was dat Pol Pot nooit bestraft is voor zijn praktijken en dat hij in alle rust oud is kunnen worden.

Om de dag iets minder depressief te af te sluiten zijn we naar een shoppingmall gegaan en hierin bevond zich ook een bioscoop. We konden hier een filmpje kijken voor maar 6 dollar (incl. een drankje) en wij plus 3 anderen moesten de bioscoopzaal vullen. Toen de film afgelopen was bleek de shoppingmall al gesloten te zijn en om dit gebouw te kunnen verlaten moesten we een bewaker volgen. Deze leidde ons naar een hele slome oude lift waarin zich een slaperige bewaker bevond. Deze moest schijnbaar de hele dag op een krukje in de lift zitten en af en toe een knopje indrukken. De man drukke het begane vloerknopje in en viel bijna direct weer in slaap. Lekkere bewaking! Na nog even lopen hadden we eindelijk de shoppingmall verlaten en konden het standaard zinnetje aanhoren die je de hele dag in Phnom Penh hoort: You want tuktuk?

De volgende dag zijn we naar de twee bekendste markten gegaan van Phnom Penh, de Russische markt en de central market. Op de Russische markt (en hier is geen enkele Rus te vinden, laat staan Russische spullen) kan je van alles kopen wat je hartje begeert. Schoenen, kleding, tassen, sierraden, gereedschap, etenswaren, dieren (geen leuke sectie), poten en pannen, scooteronderdelen, elektra enz. Allemaal merk en allemaal voor hele lage prijzen (alles komt wel uit China). Nadeel van deze markten is dat men hier altijd vis verkoop (levend of dood) en de stank die hier dan rondhangt is op sommige stukken niet te harden. Van veel etenswaren die zij hier verkopen moeten wij niet aan denken om op te eten. Wij vonden de markt bijzonderder dan in andere landen en waren er al snel klaar mee. Phnom Penh vonden wij niet een mooie stad en het was hier veel te druk, laat staan de stank en stof. Nu was de tijd aangebroken om naar de hoofdattractie van Cambodja te gaan, het Angkor Wat in Siem Reap.