Luang Prabang is de grootste stad van het noorden en is een erg toeristisch stad vol met guesthouses en restaurants. Toch hangt er een bepaalde sfeer in de stad waarvan je rustig wordt. Er rijden in z´n grote stad als deze nog erg weinig auto´s en scooters wat wellicht in de toekomst zal toenemen.

In Luang Prabang zijn we naar het TAEC (Traditional Arts & Ethnology Centre) gegaan om nog meer te weten te komen over de hilltribes (bergvolkeren). De center bestond maar uit 3 kleine kamers, maar de informatie was interessant. Zo zijn er meerdere bergvolkeren in Laos, allemaal met hun eigen gewoontes en rituelen. Sommige zijn met de tijd meegegaan, terwijl anderen nog erg geloven in goede en kwade geesten. Ze hebben allemaal hun eigen klederdracht met specifieke kleuren of motieven. Ook maken ze veel producten nog zelf, zoals bamboemanden, kleding, wapens, zilveren sieraden en ze weven o.a beddengoed of sarongs. We konden ook veel lezen over het huwelijk tussen gelijke stammen of verschillende stammen. Dit ritueel verschilt erg met de Westerse wereld en het hele dorp doet eraan mee. Een erg leuk museum.

Naast het zien van de stad Luang Prabang zijn we ook met een scooter buiten de stad gegaan richting een waterval genaamd, Tat Kuang Si in een soort jungle park. Naast de waterval was er ook een berenopvangtehuis aanwezig van de stichting, free the bears fund inc. De zonneberen (kleinste berensoort in de wereld) worden in Laos en ook de omringende landen voornamelijk gebruikt voor de productie van gal (Chinees bijgeloof) en voor stomme optredens. Ze zijn door stropers gevangen en worden door verkocht als levende product en zelfs als huisdier. Deze stichting probeert deze dieren te bemachtigen en weer her te introduceren in het wild.

We waren net op tijd voor het voederen. De medewerkers zijn een tijdje bezig geweest om verschillend voer (groenten en vruchten) te verstoppen voor de beren in o.a. autobanden en bamboekokers. Daarna werden de beren uit hun verblijf vrijgelaten en gingen ijverig opzoek naar al het lekkers. Erg leuk om te zien en erg goed tegen de verveling van de beren.

Na de berenverblijven konden we het wandelpad doorvolgen naar de waterval. Bij de waterval waren kleedhokjes aanwezig, zodat je je zwemkleding kon aantrekken en een duik kon nemen in het heerlijke warme bruine water. Er waren aardig wat mensen die dit deden en voornamelijk schooljeugd die een frisse duik namen tijdens hun pauze (met hun schooluniform aan). Wij hebben hier vanaf gezien, want Irma was bang dat we allerlei beestjes (bacteriën, parasieten) zouden oplopen in het tropisch zwemwater. De waterval was daarentegen een redelijk mooie waterval. Nou is dat lastig te zeggen na het zien van waarschijnlijk s´werelds allermooiste watervallen (Iguazu) en ga je automatisch elke waterval vergelijken met deze. Maar dat probleem hebben we ook met bij tropisch stranden en vinden we een wit zandstrand met helder blauw water niet zo bijzonder meer. Wellicht zijn we te verwend geraakt.

Om vanuit Luang Prabang naar onze volgende stop te gaan, Vang Vieng, konden we een ticket voor de VIP bus boeken bij ons guesthouse, maar deze kopen op het busstation scheelt de extra commissie die ze ervoor vragen (wel tien hele eurootjes!). Maar op het busstation bleek de bus volgeboekt te zijn en moesten we 5 uur wachten op de volgende bus. Daar hadden we geen zin in en we zijn richting onze grote vrienden, de minibusjes gelopen. In het vertrekkende minibusje was nog plaats over voor drie personen en hadden we geluk (althans dat dachten we). De chauffeur bleek de sloomste slak ooit te zijn. Deze oudere man reed zo sloom, dat de busjes die na ons vertrokken (uren later) ons zelfs onderweg inhaalden. Volgens ons dacht de man dat hij in een vrachtwagen reed en ging in zijn 1 een kleine helling omhoog, die men ook in de 3 kon doen. Zelfs een vrachtwagen haalde ons in en na een tijdje kregen we echt foute gedachten om de man vast te binden en zelf verder te rijden! Als dat nog niet genoeg was werd de weg een letterlijke gatenkaas en moest de arme man gigantisch kuilen ontwijken en loslopende koeien (die niet voor je aan de kant gaan). Na meer dan 8 uur voort gehobbeld en gekropen te hebben kwamen we gebroken aan in Vang Vieng.

Vang Vieng is HET feestdorp voor de westerse toerist. Elke avond/nacht wordt er hier gepartyed tot in de kleine uurtjes. Dat onder invloed van alcohol of drugs. Men begint de (mid)dag met tubing (in een rubberen vrachtwagenband de kolkende rivier afdalen, met alle gevaren van dien) en veel bier of whisky en daarna gaat men uit eten in een van de standaard restaurants. Deze restaurants draaien de hele dag episodes van de Amerikaanse sitecomes, Friends of Familyman en ze hebben allemaal exact hetzelfde menu. Dat is op zich al zeer erg, maar dat jeugd hier speciaal heen gaat om deze herhalingen van herhalingen te bekijken is nog veel erger.

Het tuben is op zich een leuk idee, zij het niet dat de stroming in de rivier op dit moment erg hoog is door het regenseizoen en de kans op verwondingen dan toeneemt. Om met een verbandje (zoals menigeen) rond te lopen hadden we geen zin in en feesten onder invloed van drugs vinden we eigenlijk zielig. Het is hier wel zo dat wanneer je bij een restaurant zit, je automatisch de speciale kaart erbij krijgt met wiet of paddo´s erop. Deze kan je laten toevoegen op je pizza of shake en daarna zal wellicht meneer de agent je vinden (m.b.v. de restauranteigenaar) en je een boete geven van 500 Amerikaanse dollar en je paspoort innemen. Niet aan ons besteed, want wiet is in Nederland legaal en wellicht veel veiliger en beter.

Wat we wel hebben gedaan in dit dorpje was rondtoeren op de scooter door de omgeving. In de LP stond een route die je kon doen met een prachtige omgeving. En de omgeving was daadwerkelijk adembenemend. Veel limestonebergen en kleine riviertjes. Gedurende onze route moesten we over zanderige en modderige padden heen rijden en zelfs door een diepere rivier. Wanneer het water te diep was had men provisorische tolbruggetjes aangelegd van bamboe. We zijn door kleine dorpjes heen gekomen, waar kinderen ons enthousiast begroette en hebben een schitterende omgeving gezien. Daarnaast was er in het dorp (en in het land) een feestdag met roeiwedstrijden. Helaas hebben we niet de wedstrijd gezien, maar zelfs de Laoaan vierde ´s avonds zijn feestje.

Na Vang Vieng zijn we met de lokale bus richting de hoofdstad van Laos gegaan, Vientiane. De chauffeur begon rustig door de omliggende dorpjes te rijden, druk toeterend om meer mensen in zijn bus te krijgen. Toen de bus redelijk vol was werd de trage rit ineens een achtbaan. Een slome start en daarna knalde de bus al schommelend hard door de bochten en kuilen. De man reed zo hard dat we bijna dachten dat hij om zal vallen, maar het over de kop gaan bleef gelukkig uit. Gevuld met adrenaline bereikten we de hoofdstad en we konden in het midden van het centrum uit de bus hoppen.

Vientiane bleek een iets wat saaie en lelijke hoofdstad te zijn. Er is niet zo heel veel te doen en de stad voelde vies aan, zeker de dag na de algemene feestdag. De prijzen voor het slapen waren erg hoog en het hok (ja het was een hok) waarin wij sliepen was zijn prijs zeker niet waard. En dan waren Irma´s favoriete vriendjes (bedbeestjes) ook nog eens aanwezig in het bed en hebben duidelijk van haar genoten.

In Vientiane hebben we voor de afwisseling eens een fiets gehuurd (1 euro) en al fietsend de LP-route afgelegd. Daar hadden we wel zelf een extra ´attractie´ aan toegevoegd, de COPE (Cooperative Orthotic & Prosthetic Enterprise) visitor Centre. Dit centrum geeft informatie over de vele bombardementen van Laos en Cambodja tijdens de Vietnamoorlog. In deze oorlog hebben Amerika en Vietnam veel bommen en mijnen laten vallen op het land. Uit onderzoek is gebleken dat slechts 70% van deze bommen daadwerkelijk ontploften bij de landing. Miljoenen van deze UXO´s (op scherpstaande handgranaten/bommen) bevinden zich dan ook nog in de grond. Veel mensen en vooral kinderen raken tegenwoordig nog steeds gewond of worden gedood door het afgaan van deze rotdingen. Soms veroorzaken de mensen zelf het ontploffen van een bom, want ze kunnen redelijk wat geld verdienen met het verkopen van oud ijzer, hierbij wordt er soms ook wel eens een UXO gevonden. De COPE probeert de UXO´s te verwijderen, de leefgebieden veilig te stellen en de slachtoffers te helpen. In dit centrum hebben we veel verhalen kunnen lezen over mijnslachtoffers. Hele trieste verhalen waarvan je een brok in de keel krijgt. Ook hebben we een filmpje bekeken over een jongetje die zijn been was kwijt geraakt door een mijn en nu een prothesebeen kreeg. In de zaal waar de film werd gedraaid raakten we aan de praat met een jongen die zijn beide handen kwijt was en ook nog eens blind was. Hoe dat kwam durfden we niet te vragen, maar de jongen kon erg goed Engels en wilde graag een praatje maken met ons. Hij deed zelfs aan breakdancing! We hebben veel geleerd in dit centrum en ook wat geld gedoneerd. Einde.