Om van het Phu Quoc island af te komen hadden we een tourpackages gekocht bij een touroperator op het eiland. We hadden dan hotelpick-up, de boottocht en een bustocht naar Ho Chi Minh City. Om 7 uur zouden we worden opgehaald en om 8 uur vertrok de boot, vanaf de andere kant van het eiland. Zoals een goed Aziaat betaamt kwam de pick-up weer eens op het laatste moment en kwamen we net een paar minuten voor 8 uur aan bij de boot. Bleek de organisatie nog geen boottickets voor ons te hebben en moest dit nu nog geregeld worden. Na veel overleg met andere Vietnamezen kregen we de boottickets en konden we 2,5 uur ronddobberen op zee naar het vaste land. Gelukkig met een andere boot dan op de heenreis en hier konden we gelukkig onze benen kwijt.

Daar konden we direct in een busje stappen die ons naar Ho Chi Minh City zou rijden. De bus bleek een lokale bus te zijn en kwam vol met locals. De hele weg bleef de bus rond toeteren om meer mensen mee te krijgen en zijn tempo was dan ook maar 40 km/h. Overal langs de wegen waren huizen gebouwd en het leek alsof je kilometers lang door een bebouwde kom reed, waar kinderen speelden en dieren rondliepen. De locals in de bus bleken erg aardig en nieuwsgierig te zijn. We werden getrakteerd op gratis drinken en eten tijdens de rit. Ook wilden ze wel een praatje maken, maar Engels konden ze niet en wij geen Vietnamees. Dat werd dus handen en voetenwerk. Na een ritje van 6,5 uur kwamen we dan ook eindelijk aan in Saigon, hoe de Vietnamezen Ho Chi Minh City steevast blijven noemen, dus doen wij dat ook maar. Nu rustte ons een volgende opgave, ons hotel vinden in de vele straatjes en uithangborden van de stad. Volgens de gelezen recensies op internet bleek het hotel goed verstopt te zitten en om het extra handig te maken had het hotel ook nog eens twee verschillende namen. Het bleek ook erg lastig te zijn om dit hotel te vinden en iedereen die we vroegen kende het niet. Ook wel logisch, want er zijn wel honderden slaapplaatsen in Saigon. Na meer dan een half uur rondgewandeld en gevloekt te hebben vonden we eindelijk het hotel en konden we bijkomen van de drukke lange dag.

Saigon is een drukke stad met veel inwoners en met nog meer scooters. Als je hier een straat over wilt steken, dan denk je nog eens dubbel na. Er zijn wel stoplichten, maar afslaand verkeer mag altijd rijden en dat betekent dat er altijd wel tientallen scooters, auto´s en fietsrietsjas je omver proberen te rijden. Soms voelde het net aan alsof we ons in een bijenkorf bevonden, de wervelwind aan gezoem om je oren. Na de gewonnen voetbalwedstrijd tussen Vietnam en Laos leek het alsof de bijenkorf pas echt wakker werd en werd het gezoem zo druk dat de stad bijna vast stond. Maar gelukkig heeft de stad ook een aantal groene rustige parken om bij te komen van de drukte. Daar doet menig inwoner aan sport, een balletje trappen, hardlopen (meer snelwandelen), badminton of fitness. Het was voor het eerst dat we de Aziaten echt zagen sporten, een bijzondere gebeurtenis. Je kan hier ook overal eten en drinken, souvenirs kopen of gewoon om je heen kijken en van alle miljoenen inwoners genieten.

In Saigon hebben we de centrale markt bezocht, die zoals vaker erg toeristisch was en er werden weer de standaard spulletjes verkocht. Daarna zijn we naar het War Remnants museum gegaan. Een museum in het teken van de Vietnamoorlog. Dit moest je hebben gezien, maar wij vonden het museum erg deprimerend. De propaganda droop er vanaf en het meeste wat er te zien was, waren foto´s van slachtoffers die mishandeld waren of verminkt door de gifgassen. Erg treurig om te zien. Helaas werd het verhaal achter de oorlog niet echt goed uitgelegd en leken zoals ons hadden geen idee wie nu fout zat in deze oorlog, Vietnam, Amerika of andere landen. Dit kwam ook niet goed naar voren, want het museum was duidelijk een beetje anti-Amerika wat op zich begrijpelijk is. Om na dit depressieve gedoe de dag toch nog met iets leuks af te sluiten, zijn we naar een echt authentieke Vietnamese waterpoppenshow gegaan. Heel leuk om mee te maken. In een bak met water dansten en sprongen allerlei poppetjes rond met heerlijk typisch Vietnamese livemuziek op de achtergrond. Er werden verhalen verteld in het Vietnamees waar wij niets van konden verstaan, maar dat maakte niets uit voor de show.

Naast deze bezienswaardigheden hebben we de Notre-Dam gezien. Nee daarvoor zijn we niet naar Parijs gegaan, maar gewoon een stukje gaan lopen in Saigon. Na uren slenteren waren we het zat en zijn we nog enkele souvenirs gaan kopen, leuk voor thuis.

Na net iets meer dan een jaar na ons vertrek zullen we op zaterdag 19 november heel vroeg in de ochtend landen op het Schiphol. Voor ons was dit een heel bijzonder jaar met veel nieuwe en uitdagende ervaringen. We hebben veel leuke mensen ontmoet en natuurlijk ook minder leuke. We hebben aan het late eet tijdstip in Zuid Amerika moeten wennen om dit vervolgens in Laos weer geheel af te leren. We hebben in de bureaucratie van Chili een auto gekocht, in een miljoenenstad met deze auto gereden, voor het eerst off-road gereden op gravel en zandwegen, echt wijn leren drinken, hoe je het beste een BBQ aansteekt, hoe je een goede steak grilled, slapen in een auto, weten wat een leeg landschap inhoud, een walvis zien zwemmen, met een speedboot op fotojacht geweest naar dolfijnen, een onbewoond eiland met pinguïns bezocht, hoe mooi de bergen van de Andes wel niet zijn, het einde van de wereld bereikt, grote brokstukken van een gletsjer zien vallen, een wandeling gemaakt in een van de mooiste naturen van El Chalten, een wonderschone autorit door de koude regenwouden van de Carretera Austral, hoe helder water kan zijn, VERLOVEN in San Martin de Los Andes, de wijngaarden van Argentinië aanschouwd, het dorre aanblik van een woestijn, rivieren doorkruist met de auto, niet met een plastuit moet plassen tegen de wind, hoe veel muggen de dag kunnen verzieken, de politie smeergeld betalen, hoe wonderschoon de watervallen van Iguazu zijn, hoe ongerept de natuur van Paraquay is, hoe breed een 20 baans weg is, zekere als je snel moet afslaan, hoe de tango gedanst dient te worden, hoe je in een paar dagen vriendschap kan sluiten, dat een auto verkopen in Zuid Amerika lastig kan zijn, dat een stad ook liften kan hebben. Even adem halen…….

Hoe anders India kan zijn, wat een gebrek aan hygiëne is, wat drukte is, hoe warm het op aarde kan worden, uit hoeveel poriën je kan zweten, hoe het is om opgelicht te worden, hoe vies mensen kunnen leven, wat echte armoede is, 17 uur in een trein te reizen, hoe scherp eten kan zijn en wat men allemaal wel niet eet, hoeveel grote insecten er wel niet zijn, hoe een kakkerlak eruit ziet, dat bedwantsen dol op Irma zijn, hoe een buitenlands ziekenhuis van binnen is, hoe een boeddhabeeld eruit ziet, wat een wat is, de pijn van het verbranden na het snorkelen, leren duiken, wat relaxen op een eiland is, hoe lang je kan verblijven op een tropisch eiland, de vrijheid een scooter biedt, hoe helder de zee kan zijn, genieten van heerlijke stranden, hoe mooi een zonsopkomst over de Bromo vulkaan kan zijn, hoe krachtig een overstroming kan zijn, dat stoelen in Azië klein zijn, dat je makkelijk met 4 man naast elkaar in een auto kan zitten, hoe rustig een land als Laos kan zijn, dat veel wegen in de wereld van slechte kwaliteit zijn, dat we geen problemen met de bussen in Laos hebben gehad, dat goedkoop meestal slechtkoop is, hoe voorspelbaar mensen zijn, dat een wereldwonder niet altijd is wat je denkt dat het is, hoe makkelijk we nu een uurtje kunnen wachten, of twee, hoe een verlaten strand eruitziet, dat Angkor wat niet zo bijzonder is, sommige mensen echt irritant zijn, hoeveel scooters er op een rijbaan kunnen, dat Azië echt goedkoop is, dat je moet waarderen wat je hebt, wij Nederlanders te veel klagen en naast al deze onderdelen waarschijnlijk nog veel meer. Maar nu is onze wereldreis over. Snik, snotter

In Nederland wacht ons nu een andere grote uitdaging, we zullen opnieuw een leven moeten gaan opbouwen, een baan moeten gaan zoeken, een huis vinden en alles wat daarbij hoort.

Dit is (waarschijnlijk) ons laatste verhaal van de wereldreis, daarom willen wij onze ´trouwe´ lezers graag bedanken voor de tijd die jullie gestoken hebben in het lezen van al onze verhalen en het plaatsen van reacties.

We zien jullie snel!

Rudie en Irma